15. Program ochrony świadków

- Jak myślisz, Darren ma dziewczynę? - usłyszałam urywek rozmowy jakiejś blondynki przechodzącej obok mnie, kiedy razem z Damienem wyszliśmy na ulicę z ciemnego zaułka, gdzie przeniósł nas żółty, wyszczerbiony dzbanek.
- No co ty, przecież on widzi tylko ciebie! - zapiszczała jej koleżanka, niska szatynka.
- To czemu się do mnie nie odzywa? Skoro... - trajkotała ta pierwsza, gdy oddalały się, pozbawiając nas tej przyjemności, jaką było słuchanie ich gadaniny.
Damien spojrzał na mnie z dziwną miną, a po chwili oboje chichotaliśmy. Był poniedziałek rano, a my właśnie zaczęliśmy nasze dzisiejsze zadanie. Dziewczynom wmówiłam, że źle się czuję i chyba pójdę do Skrzydła, więc nie powinny nic podejrzewać.
- To gdzie najpierw? - spytałam powoli się uspokajając, po czym spojrzałam z ciekawością na panicza Meadows, ponieważ to właśnie on trzymał listę.
- Cóż, na liście pierwsi są... Abernathy - wyczytał unosząc brwi - Ja naprawdę nie wiem, jak dzisiaj się wyrobimy - westchnął.
- Aż tak źle? - jęknęłam.
- Może nie aż tak, ale z dwadzieścia rodzin to tu jest - wzruszył ramionami i schował pergamin do wewnętrznej kieszeni w swojej czarnej marynarce.
Oczywiście byliśmy ubrani jak mugole, ja miałam na sobie zwykłe jeansy z wysokim stanem, śliczną, granatową bluzkę z białymi kropeczkami i falbanką na dole, a na to miałam zwykły, czarny płaszcz do połowy uda. Na nogach miałam eleganckie gumowce, które bardziej przypominały sztyblety, a przez ramię miałam przewieszoną czarną, małą torebkę, gdzie schowana była moja różdżka i świstoklik na drogę powrotną. Włosy upięłam w niedbałego koka, w uszach połyskiwały złote koniczynki, a na szyi wisiał śliczny wisiorek w kształcie serduszka. Dziś byliśmy sobą, dzięki czemu nie musieliśmy pić tego okropnego eliksiru albo stosować zaklęcia. I dobrze.
Z kolei Damien miał na sobie jeansy, zwykły, biały t-shirt i czarną marynarkę.

>KLIK<

- No to idziemy! - zawołał Damien i ruszył przed siebie, machając na mnie ręką - Mieszkają niedaleko.

Po dziesięciu minutach marszu staliśmy pod ładnym, aczkolwiek małym domostwem. 

- Gotowa? - starszy brat Dorcas spojrzał na mnie z góry.

Pokiwałam głową.

- Raz się żyje - mruknęłam i pociągnęłam go do przodu.

Przeszliśmy przez ogród i weszliśmy na ganek.

- Kto puka? - zapytał, a mi od razu przypomniały się te wszystkie razy, kiedy kłóciłam się o to z dziewczynami.

- A co to za różnica - wzruszyłam ramionami i uniosłam zaciśniętą w pięść dłoń, po czym trzy razy lekko uderzyłam w drewniane, pomalowane na biało drzwi.

- Nie to, żeby coś Lily, ale tu jest dzwonek - zauważył Damien i wcisnął mały guziczek.

- Wiedziałam - parsknęłam, próbując ukryć zażenowanie, bo, co jak co, ale brat Dor był całkiem przystojny - Po prostu chciałam zobaczyć, czy ty to zauważysz.

- Z pewnością.

Naszą krótką wymianę zdań przerwał chrzęst otwieranych drzwi, a po chwili pojawiła się przed nami pulchna, niska kobieta przed czterdziestką. 

- O co chodzi? - zapytała przyjemnym głosem, opierając się bokiem o uchylone drzwi.

- Dzień dobry, nazywam się Damien Meadows, a to jest Lily Evans. Jesteśmy ze szkoły pani młodszego syna. Czy moglibyśmy zająć minutkę? - odezwał się Damien, a ja zachodziłam w głowę, skąd on wie, do jakiej szkoły chodzi jej dziecko i czy w ogóle ta kobieta ma jakieś dzieci.

Najwyraźniej jednak wiedziała, o czym on mówi, bo po chwili odsunęła się z przejścia, wpuszczając nas do domu.

W holu zdjęliśmy buty, a ja dodatkowo rozpięłam płaszcz.

- Oh, nie musieliście zdejmować butów. I tak mam bałagan.

- A my nie chcemy, żeby przez nas miała pani więcej sprzątania w takim razie - zaśmiałam się, a pani Abernathy uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- Proszę za mną - zaprowadziła nas do niewielkiego, ale przytulnego salonu - Kawy, herbaty? - zapytała, kiedy usiedliśmy na sofie.

- Wody, jeśli można prosić.

- A dla pani?

- Też wodę, dziękuję - błysnęłam swoim najlepszym uśmiechem.

Kiedy szatynka zniknęła w kuchni mój wyraz twarzy od razu się zmienił.

- Skąd wiedziałeś? - syknęłam cicho do ucha Damiena.

- Ale co?

- Ty już dobrze wiesz co. Informacje o tej kobiecie.

- Były na liście - wzruszył lekceważąco ramionami - Razem ze zdjęciami rodzin.

Nie mogłam powiedzieć nic więcej, gdyż w tym momencie pani Abernathy wróciła do salonu niosąc na tacy trzy szklanki wody i miskę z jakimiś cukierkami. Postawiła to przed nami na szklanym stoliku i usiadła na krześle, które stało naprzeciw sofy.

- Czy w domu jest ktoś jeszcze? - zapytał Meadows.

- Tak, moja najstarsza córka z koleżanką - powiedziała szatynka - Ale o co...?

- Byłaby możliwość, aby teraz tutaj do nas zeszła?

- Myślę, że tak - kobieta pokiwała głową i wyszła z salonu.

Po chwili weszła do salonu razem z niską dziewczyną, którą dziś już spotkaliśmy, a my usłyszeliśmy trzask zamykanych drzwi i przez okno zobaczyliśmy oddalającą się znajomą blondynkę. Uśmiechnęłam się pod nosem, a Damien zaczął udawać że zakrztusił się wodą, aby zamaskować parsknięcie śmiechu. Jakie to życie jest czasami nieprzewidywalne i zaskakujące.

- To o czym chcieli państwo rozmawiać? I po co tu moja córka? - zapytała pani Abernathy. 

Od razu spoważnieliśmy.

- Czy są Panie poinformowane odnośnie najnowszych wydarzeń w naszym świecie? - zapytałam poważnie, kiedy siadały na swoich miejscach - Czy syn coś opowiadał?

- Szczerze to nie. Nie jesteśmy za bardzo zorientowani w waszych zwyczajach, czy określeniach, więc nawet jeśli coś mówi, to nie do końca  to rozumiemy. A nawet jeśli, to Jaiden nie jest za bardzo rozgadany - przyznała pani Abernathy.

- Lily, możesz mówić? - zapytał Damien, który nie za dobrze radził sobie z wyjaśnianiem, zawsze plątał się w szczegółach i zbaczał na sąsiednie tory.

Córka pani Abernathy dziwnie mu się przyglądała, chyba wpadł jej w oko. A on, niczego nieświadomy, właśnie popijał sobie wodę.

- To może zacznę od bliższego przybliżenia wam naszych osób. W końcu zawsze lepiej rozmawia się z osobami, o których coś się wie - uśmiechnęłam się ciepło - Mam na imię Lily, mam siedemnaście lat i jeszcze uczę się w Hogwarcie, a to jest Damien, ma dziewiętnaście lat i właśnie kończy kurs Uzdrowiciela. W każdym razie nie przyszliśmy tu na miłe pogaduszki, niestety. W świecie czarodziejów ostatnio dzieje się źle. Czy słyszały panie o kimś takim, jak Lord Voldemort?

Obie pokręciły przecząco głową, a dodatkowo młodsza obrzuciła mnie nieprzyjemnym spojrzeniem.

- Cóż, jest to bardzo potężny czarodziej. Zły, bezduszny, ludzie boją się nawet samego imienia, mówią o nim Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. Torturuje, morduje ludzi, szczególnie mugoli, czyli ludzi niemagicznych, czarodziejów urodzonych w mugolskich rodzinach i czarodziejów półkrwi. Ma za sobą potężną armię Śmierciożerców, którzy są z nim albo z własnej woli, ale większość jest przymuszona groźbą bądź zaklęciem. W większości zabija przypadkowych ludzi, ale bywa też tak, że na niektórych poluje.

- A-ale jaki to ma związek z nami? - wyjąkała pani Abernathy.

- I tu właśnie przechodzimy do sedna sprawy. Ostatnio skupił się na tym hrabstwie, nie wiemy z jakich powodów. Te wszystkie tajemnicze, niewyjaśnione morderstwa to jego sprawka. Profesor Dumbledore zauważył, że ofiarami najczęściej padają osoby powiązane w jakiś sposób ze światem magii. Dlatego tu jesteśmy. W waszej rodzinie urodziło się magiczne dziecko, co... - nie dokończyłam bo przerwał mi krzyk młodej Abernathy.

- Mówiłam wam! I właśnie tak to się skończyło! Jesteśmy pierwsi w kolejce u jakiegoś mordercy-psychopaty! Wszystko przez tego gnoja! - wrzeszczała wymachując rękoma.

- Uspokój się! - krzyknęła jej matka - To nie jest jego wina! Trochę empatii!

- Mogę mówić dalej? - zapytałam głośniej mrużąc oczy - W każdym razie jesteśmy tutaj, aby zabezpieczyć wasz dom i wyjaśnić, jak możecie rozpoznać zagrożenie i wezwać pomoc, bo niestety zwykła policja tutaj nie pomoże. 

- Możemy? - Damien skierował swoje pytanie do kobiety, a kiedy ta w oszołomieniu skinęła głową wyjął swoją różdżkę.

Zaraz i ja trzymałam w ręku magiczny patyczek, a obrażona małolata, która siedziała z założonymi rękoma westchnęła, kiedy zobaczyła różdżki.

- Góra czy dół? - spytał Meadows.

- Dół - westchnęłam i przeszłam do holu, a on wdrapał się na schody.

Obie panie postanowiły zostać ze mną, zupełnie nie przejmując się mężczyzną plączącym się po ich sypialniach. Spojrzałam zdziwiona na panią Abernathy, a ona tylko wzruszyła ramionami.

- Na górze są tylko trzy pokoje i łazienka, nie sądzę, żeby się zgubił - skwitowała.

Pokiwałam głową i stanęłam przed drzwiami.

- Protego Totalum - powiedziałam i zatoczyłam różdżką koło - Salvio Hexia, Cave Inimicum.

Przeszłam przez wszystkie pokoje powtarzając te zaklęcia, a dwie mieszkanki tego domu chodziły za mną i w oniemieniu i z zaciekawieniem obserwowały, jak zabezpieczałam ich dom. Na końcu skierowałyśmy się do salonu, gdzie już czekał Damien. 

- To co, teraz czas na wykład - zażartował i wskazał na mnie.

Kiwnęłam głową i zaczęłam opowiadać, jak wyczuć i rozróżnić zagrożenie, jak wezwać pomoc i tak dalej.

-... każdy Śmierciożerca ma wytatuowaną czaszkę, z ust której wychodzi wąż. Zazwyczaj to maskują, ale jeśli jakąś zauważycie to na wszelki wypadek natychmiast uciekajcie, bądź nie wpuszczajcie jej do domu... - mówiłam, aż w końcu przerwała mi ta gówniara.

- A ty skąd to niby wiesz? Może jesteś jedną z nich? - zapytała bezczelnie Zoe, bo tak się nazywała, z chytrym uśmieszkiem na ustach.

- Lily to ostatnia osoba, jaką mogłaś o to posądzić - powiedział Damien czerwieniąc się na twarzy z gniewu.

- A to niby czemu? - uniosła cynicznie jedną brew do góry.

- Tak się składa - wysyczałam podchodząc do niej i się pochylając, aby być z nią twarzą w twarz - że niecałe dwa miesiące temu porwali mnie i torturowali, Voldemort próbował mnie przekabacić i tylko dzięki jego głupiemu błędowi uszłam z życiem. Ledwo. A teraz jestem  tu i próbuję zrobić wszystko, aby wasza rodzina była bezpieczniejsza, ale jeśli nie chcesz, to nie ma problemu. Wyjdę i zostawię was na pastwę losu, okej? - przyznaję, nerwy mi puściły.

Zoe siedziała jak skamieniała, a jej lewa powieka dziwnie drgała.

- I wiesz co? Jego tortury wcale nie są przyjemne. Do teraz mam ślad po wyjątkowo paskudnej ranie na biodrze. W dodatku to nie  tak, że będzie cię trzymał w celi więziennej. Wsadzi cię do jakiejś  groty, gdzie nawet brudnego koca nie ma i dopiero wtedy poczujesz, jakie tu masz luksusy. No, oczywiście jeśli tego dożyjesz. Coś jeszcze?

- N-nie-e.

- To dobrze. A wracając... - odsunęłam się od niej i stanęłam na wcześniejszym miejscu.

Jeszcze jakieś dziesięć minut mówiłam, a kiedy skończyłam obie siedziały odrętwiałe.

- To my się już będziemy żegnać - powiedział Damien, kiedy kierowaliśmy się w stronę holu.

- Mam jeszcze jedno pytanie - powiedziała cicho pani Abernathy.

- Tak? - spytał Meadows.

- Czy Jaiden jest bezpieczny?

- Szczerze? - spytałam patrząc na nią z uwagą - Dopóki Albus Dumbledore jest w Hogwarcie, szkoła to jedno z najbezpieczniejszych miejsc. W końcu nie bez przyczyny mówią, że jedyną osobą, której boi się Voldemort, jest właśnie Dumbledore.

- Dziękuję - wydusiła, a jej oczy się zaszkliły - Za wszystko, co zrobiliście.

- To nasz obowiązek - Damien się ukłonił, a ja kiwnęłam głową.

Wyszliśmy na ulicę, a ja w końcu głęboko odetchnęłam.

- Teraz ty się produkujesz - trąciłam go łokciem, na co on się zaśmiał.

- Aż tak źle?

- Przecież widziałeś! Ta mała gówniara omal co nie zabiła mnie wzrokiem! - zawołałam, a on parsknął śmiechem.

- Zdajesz sobie sprawę, że ona jest tylko o rok młodsza? - zapytał rozbawiony, na co pokręciłam głową.

- Co nie zmienia faktu, że to gówniara. Ja w jej wieku byłam dojrzalsza. Dobra, nieważne. To gdzie teraz? - zmieniłam temat.

- Do... - szybko wyciągnął listę i ją przejrzał - ... Carter'ów.

- No to chodźmy - zawołałam z udawanym entuzjazmem.

W końcu pierwszy raz zawsze jest najgorszy, prawda?

Nie, nie prawda.

***
Zmęczona zamknęłam za sobą drzwi i spojrzałam na Damiena.
- Kto teraz? - jęknęłam schodząc ze schodków.
Wyrzuciłam ręce do góry i przeciągnęłam się, na co w moim kręgosłupie rozległa się seria strzyknięć.
- Nikt - odpowiedział, a ja natychmiast otworzyłam dotychczas półprzymknięte oczy.
- Że co? - stęknęłam, a zaraz potem ziewnęłam.
- Już po wszystkim, oblecieliśmy wszystkie domy i zabezpieczyliśmy co najmniej kilkanaście ulic. Poza tym jesteś strasznie zmęczona, praktycznie zasypiasz na stojąco - wzruszył ramionami.
Mruknęłam zadowolona, a on w tym samym momencie złapał mnie za łokieć i zaciągnął w jakąś boczną uliczkę.
- To co, wracamy?
Na  jego słowa otworzyłam torebkę i wyciągnęłam świstoklik w postaci zwykłego pióra. Damien aktywował go poprzez stuknięcie w niego różdżką. Złapaliśmy za dwa jego końce, a już po chwili byliśmy pod bramą Hogwartu.

~~~~~~~~
Ej co się dzieje?? Co tak mało komentarzy? Smutno mi ;(